بررسی ارتباط بین معنویت و تاب آوری

بررسی ارتباط بین معنویت و تاب آوری

کاری از کارگروه مترجمین رسانه تاب آوری ایران

معنویت و تاب آوری: معنویت برای درصد زیادی از جمعیت مسن (سالمند) از اهمیت بسزایی برخوردار است و به عنوان یک عامل کلیدی تاب آوری عمل می کند.

با استفاده از تحقیقات کیفی، ما با ۶۴ شرکت کننده که مایل به بحث در مورد تجربیات خود با ناملایمات بودند، مصاحبه انجام و تجزیه و تحلیل کردیم.

همگی در محدوده سنی ۵۲ تا ۹۳ یال و با میانگین سنی ۷۴ سال قرار داشتند. برای اهداف این مطالعه، ما ۴۶ مورد از ۶۴ مصاحبه را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادیم و شرکت کنندگانی را انتخاب کردیم که نشان دادند معنویت منبع مهمی برای مدیریت سختی است.

محققان ارتباط بین معنویت و تاب آوری را بررسی کردند. با استفاده از مصاحبه‌های عمیق، تأثیر متقابل بین معنویت و تاب آوری و اهمیتِ معنویت در مقابله با ناملایمات و سختی‌ها را بررسی کردیم. تجزیه و تحلیل نظریه زمینه ای از ۴۶ مصاحبه انجام شد.

یافته‌های اصلی شامل استفاده شرکت‌کنندگان از معنویت به‌عنوان ابزاری برای ارتقا و حفظ تاب‌آوری در اواخر زندگی در پنج حوزه کلیدی است: تکیه بر روابط، تحول معنوی، مقابله معنوی، قدرت باور، و تعهد به ارزش‌ها و اعمال معنوی.

نتایج به‌عنوان تفسیری از ادراک شرکت‌کنندگان از معنویت شان ارائه می‌شود و نشان‌دهنده اتکای آنها به معنویت برای غلبه بر سختی‌ها است. علاوه بر این، ما در مورد ارتباط بین معنویت و انعطاف‌پذیری و نحوه کارکرد این ارتباطات در زندگی افراد مسن با در نظر گرفتن وضعیت نسلی و گروهی آنها بحث می‌کنیم. نقش این دو مقوله در زندگی افراد مسن در نظر گرفته شده است.

تاب آوری به طور جهانی به عنوان شکلی از سازگاری یا شکوفایی در مواجهه با ناملایمات درک می شود (هیلدون، اسمیت، نتوولی و بلین، ۲۰۰۸؛ ون کسل، ۲۰۱۳).

تاب آوری از طریق استفاده از منابع مختلف داخلی و خارجی حاصل می شود (ون کسل، ۲۰۱۳). اگرچه به نظر می رسد تاب آوری یک پدیده رایج است، اما هنوز در مورد چگونگی دستیابی به آن بر اساس فردیت انسانها شفافیت وجود ندارد (Seery, 2011).

اهمیت تاب‌آوری ناشی از شواهدی است که نشان می‌دهد، «با بزرگ‌تر شدن افراد، تاب‌آوری بیشتر ممکن است منجر به سالمندی معنادارتر و رضایت‌بخش‌تر شود» (Wagnild & Collins, p.32, 2009).

چندین مطالعه بر روی انعطاف‌پذیری به‌عنوان عاملی در طول عمر متمرکز شده‌اند و این که در سنین بسیار بیشتر حتی عمیق‌تر می‌شود (زنگ و شن، ۲۰۱۰).

علاقه روزافزون به تاب آوری در میان جمعیت سالخورده از گروه ها و جمعیت های مختلف، فرصتی را برای درک و شناسایی ابزارهای مقابله و ویژگی های مرتبط فراهم می کند.

به طور خاص، مقابله، یکی از مؤلفه‌های کلیدی فرآیند تاب‌آوری، یک اقدام و عمل جهانیِ انسانی است، زیرا فرصت‌ها و ناملایمات تجربیات جهانی بشر هستند.

علاوه بر این، علاقه به تاب‌آوری در میان سالمندان از گروه‌های مختلف و از بُعد جمعیت‌شناختیِ جامعه به ما این امکان را می‌دهد تا اهمیت معنویت را به‌عنوان یک ابزار مقابله ای، روشی برای بودن، یا بیان معنا و هدف بهتر درک و شناسایی کنیم.

واگنیلد و یانگ (۲۰۰۹) استدلال کردند که با افزایش سن افراد، سطوح بالاتر تاب آوری ممکن است منجر به سالمندیِ معنادارتر و رضایت بخشی شود.

بر اساس تحقیقات صورت گرفته، امروز می دانیم که تاب آوری و معنویت با هم مرتبط هستند. قابل قبول است که هم معنویت و هم انعطاف پذیری ممکن است در گروه های مختلف متفاوت باشد. چندین مطالعه بر روی انعطاف‌پذیری به‌عنوان عاملی در طول عمر متمرکز شده‌اند، و این که در سنین بالاتر حتی عمیق‌تر می‌شود (زنگ و شن، ۲۰۱۰).

در دو دهه اخیر، معنویت به عنوان یکی از عواملی که ممکن است در ارتقاء و پرورش نتایج مثبت در سالمندی نقش داشته باشد، شناسایی شده است.

علیرغم سکولاریزه شدنِ جوامع در پنجاه سال گذشته، مطالعات نشان می دهد که رشد معنوی و اعمال مذهبی در افراد مسن افزایش یافته است (لاورتسکی، ۲۰۱۴).

به عنوان مثال در ایالات متحده، که بر اساس سنت یهودی- مسیحی بنا شده است، اعمال مذهبی و مشارکت غالب است (لاورتسکی، ۲۰۱۴).

بیش از ۹۰ درصد آمریکایی ها به خدا یا قدرتی بالاتر اعتقاد دارند. ۶۹٪ متعلق به یک کلیسا یا کنیسه هستند. و ۸۲% نیاز به رشد معنوی را تأیید می کنند (لاورتسکی، ۲۰۱۴). همانطور که رمزی (۲۰۱۲) اشاره کرد، “علاقه علمی به بُعد معنوی در روانشناسی نسبتاً جدید است” (ص. ۱۳۴).

علیرغم علاقه فزاینده به تحقیق در مورد معنویت و تاب آوری، بسیاری از تحقیقات فعلی “نظری، متناقض و توسعه نیافته” هستند (رمسی، ۲۰۱۲، ص ۱۳۴). در تحقیق ارائه شده حاضر، هدف ما نظریه‌پردازی و توسعه ساختار تاب آوری معنوی و معناداری است که در مقاطع سنی سالمندی ارائه می‌دهد.

رابطه بین معنویت و تاب آوری

معنویت و تاب آوری همبستگی دارند. Faigin و Pargament (2011) استدلال کردند، “تکیه به معنویت همچنین باعث تسلی و آسایش در طول زندگی و امید به بهبودی در زمان بیماری می شود” (p.172).

به طور خاص در میان افراد مسن، گزارش شده است که مذهب بیشترین حضور و تأثیر را در زندگی روزمره نسبت به هر جمعیت سنیِ دیگر دارد (فایگین و پارگامنت، ۲۰۱۱؛ ​​پیکارد و کینگ، ۲۰۱۱).

مطالعات نشان داده اند که یک رابطه پیچیده و پویا بین معنویت و تاب آوری وجود دارد (تاک و اندرسون، ۲۰۱۴). معنویت به عنوان جنبه ای از تاب آوری، چارچوبی را فراهم می کند که افراد را از بر مبنای چالش های زندگی راهنمایی می کند و موارد مثبت را از منفی تمیز می دهد (آردلت، آی، و آیچنبرگر، ۲۰۰۸).

در مطالعه کیفی انجام شده توسط منینگ (۲۰۱۳)، شرکت کنندگان معنویت را به عنوان وسیله یا مسیری برای تاب آوری تجربه کردند. علاوه بر این، این مطالعه نشان داد که معنویت و تاب آوری «به طور ابزاری» با برخوردار بودن و حفظ رفاه مرتبط هستند (مانینگ، ۲۰۱۳، ص ۶). اگرچه نظریه‌های مختلفی در مورد رشد ایمان وجود دارد، اما محققان توافق دارند که معنویت یک فرآیند مادام العمر است (لاورتسکی، ۲۰۱۴).

اهمیت درک معنویت به‌عنوان منبع تاب‌آوری از راهنمایی‌های اخلاقی یا سیستم اعتقادی که بسیاری ارائه می‌کنتد، گسترش می‌یابد.

دین و معنویت جایگزینی برای شکاف های درمانیِ پزشکی هستند یا ممکن است مکمل درمان های موجود باشند (پیکارد و کینگ، ۲۰۱۱).

مذهب، سیستم های اعتقادی و منابع معنویت در چندین مطالعه با افزایش سطوح شادی، رفاه و رضایت از زندگی در تقویت تاب آوری مرتبط بوده است (فایگین و پارگامنت، ۲۰۱۱؛ ​​پارگامنت و کامینگز، ۲۰۱۰؛ پیکارد و کینگ، ۲۰۱۱).

این باورها به ویژه مفید هستند زیرا بر خلاف بسیاری از منابع مقابله ایِ دیگر که به سلامتی وابسته هستند (مانند انواع سرگرمی ها، روابط اجتماعی یا شغل؛ کونیگ، ۲۰۱۲) با ناتوانیِ جسمی از دست نمی روند یا آسیب نمی بینند.

علاوه بر این، یافتن معنا در زندگی، ایجاد ساختار مجددِ روایت های از دست دادن، و نیز ایجاد جامعه برخی از راه هایی است که معنویت تاب آوری را تقویت می کتند و از انسانها با افزایش سن آنها حمایت و پشتیبانی می کند (رمسی و بلیزنر، ۲۰۱۳).

معنویت متشکل از عناصر شناختی، عاطفی و رابطه‌ای است که به طور پشت سر هم برای حمایت از توانایی فرد برای مقابله با چالش‌های زندگیِ بعدی، مانند بیماری و از دست دادن، و همچنین برای افزایش تجربه دوره سالمندی عمل می‌کنند (رمسی، ۲۰۱۲). با تحقیق ارائه شده در اینجا، ما به دنبال درک بهتری از تعاملات مابین معنویت و تاب آوری برای بزرگسالان هستیم، زیرا آنها از سختی ها عبور می کنند و با ناملایمات بعدی کنار می آیند.